فرامرز هم رفت مثل .....

عجب دنیای شده این پسر هم رفت واسه خودش یه کلبه تنهایی بخره و .....
ما هم دیگه آخراشه و رفتنی هستیم ولی به خدا دلم نمیزاره شما ها رو تنها بزارم
فرامرز دیگه نمی تونست ادامه بده دلیلشو من نمی دونم اما قشنگ می نوشت
من با اون خاطراتی داشتم که هیچ کسی نداشت دنیایی داشتیم با هم ...
به خدا دلم گرفته نمی دونم چیکار کنم ..
عجب رسمیه رسم زمونه !!
آدما تا همدیگه رو دارن به یاد هم هستن ولی وقتی جدا می شن تازه یادشون میاد چی رو از دست دادن
اینم قسمت ما ادماست که باید با هاش بسوزیمو و بسازیم
فرامرز و گیتارش با هم رفتن به خلوتی که شاید دیگه کسی اونا رو پیدا نکنه به هر حال [e-mail] همیشه در یاد ها خواهد ماند