نجات عشق...

روزی روزگاری در یک جزیره زیبا تمام حواس زندگی می کردند.شادی،غم،غرور،عشق و...
روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت.پس همه ساکنین قایقهای خود را مرمت کرده و جزیره را ترک گفتند.اما عشق چون عاشق جزیره بود خواست تا آخرین لحظات در جزیره بماند وقتی جزیره به زیر آب می رفت عشق از ثروت که با قایقی عظیم و زیبا جزیره را ترک می کرد خواست که با او همسفر شود.
ثروت گفت :خیر نمی توانم.من مقدار زیادی طلا و جواهر دارم و جایی برای تو نمی ماند.
پس عشق از غرور که با کرجی زیبایی راهی مکان امنی بود کمک خواست .
غرور گفت:خیر نمی توانم.تمام بدن تو خیس شده وکثیف شده ای و قایق مرا کثیف می کنی.
غم در نزدیکی عشق بود پس عشق از غم خواست که او را کمک کند.
غم گفت:خیر نمی توانم.و با صدایی حزن آلود گفت که آه عشق من خیلی ناراحتم و احتیاج به تنهایی دارم.
پس عشق شادی را صدا زد اما شادی آنقدر غرق در شادی و هیجان بود که حتی صدای او را هم نشنید.
ناگهان صدایی مسن گفت:بیا عشق من تو را خواهم برد.
عشق آنقدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام یاری دهنده اش را بپرسدو سریع خود را به قایق او انداخت و جزیره را ترک کرد.وقتی که به جای امنی رسیدند قایق به راه خود ادامه داد ورفت. عشق تازه فهمید که چقدر به او بدهکار است ناراحت از آن که او رفته بود از علم پرسید که :او که بود که مرا نجات داد؟
علم پاسخ داد :او زمان بود.
عشق گفت:چرا به من کمک کرد؟
علم لبخندی زد و گفت که :"زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت عشق است"